نعمت دوست خوب

غریب و تنها کسی است که دوست و رفیق خوبی نداشته باشد.

“امام علی (ع)”

گاهی اوقات خداوند به بندگانش هدایایی می‌بخشد، منحصر به‌فرد. شاید این هدایا را نصیب همگان کرده‌باشد اما مهم است که بدانی و بفهمی و قدرشناس آن باشی و نگاه خداوندت را ببینی که به‌رویت می‌خندد و می‌گوید برو.. بنده خاص من.. برو و با این هدیه‌ات زندگی کن.یکی از این هدایا، دوست خوب است.

این روزها انگار آدم‌هایی از آسمان برایم می‌رسند. آدم هایی با ویژگی‌های منحصر به‌فرد که در تمام طول زندگی‌ام نه دیده بودم و نه شنیده بودم. اما واقعا دلم می‌خواست دچار یکی از این‌ها شوم. آدم‌هایی با نگاه متفاوت به‌دنیا. که خرج کردن انسانیت و محبت برایشان ساده باشد. آدم‌هایی که در دوست‌داشتن خست نورزند. کسانی که بی‌آنکه صدایشان کنی، حضور یابند. پاره‌ای از هستی‌ات شوند بس که باهشان حس نزدیک‌بودن داری. خودت باشند و خودشان باشی. آدم‌هایی که نه دیر می‌رسند و نه زود ترکت می‌کنند. هستند برای تو. محبت می‌کنند برای تو. عشق می‌ورزند برای تو. نصیحت می‌کنند برای تو. آموزش می‌دهند برای تو. و در تمام این ها نفع شخصی سهمی ندارد مگر لذتی که از این بخشش‌ها نصیب‌شان می‌شود.

انسان خوشبختی هستم. داشتن دوست خوب بزرگ‌ترین نعمت است. هم‌ردیف سلامتی جسم. و از این بابت می‌گویم: خدای مهربانم … مرسی که دستم را گرفتی.. آن زمان که صدایت زدم، پاسخ دادی و آن وقت که ازت سوال کردم خندیدی و جواب دادی:

بله .. برو، به‌امید من.

و من خوشبختم که شک نکردم.

   صبا اگر گذری افتدت به کشوردوست           بیار نفحه ای از گیسوی معنبردوست